ความรู้เกี่ยวกับกองทัพป้องกันภัยทางอากาศที่ 2 1988

กองทัพป้องกันภัยทางอากาศที่ 2 สืบย้อนประวัติศาสตร์ไปเมื่อวันที่ 5 พฤศจิกายน พ.ศ. 2484 เมื่อกองป้องกันภัยทางอากาศที่ 5 ก่อตั้งขึ้นโดยคำสั่งของรองผู้บังคับการตำรวจป้องกันประเทศของสหภาพโซเวียตหมายเลข 3024ใน Kuibyshev. พื้นฐานสำหรับการก่อตัวของแผนกคือส่วนประกอบของกองกำลังป้องกันทางอากาศของมอสโกซึ่งย้ายไปอยู่ที่ Kuibyshev ในเดือนกันยายน ค.ศ. 1944 ระหว่างปฏิบัติการ Bagration เสร็จสิ้น กองพลที่จัดโครงสร้างใหม่เป็นกองพลป้องกันภัยทางอากาศที่ 14 ได้ย้ายไปยังมินสค์เพื่อจัดระเบียบการป้องกันทางอากาศของดินแดนที่ได้รับการปลดปล่อยโดยแนวรบที่ 3 เบโลรุสเซียน กองกำลังป้องกันสนามบิน ทางแยกทางรถไฟ และเมืองต่างๆ ของมินสค์, บอริซอฟ, ลิดา, โมโลเดชโน ในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1944 กองกำลังทหารได้ยิงเครื่องบินข้าศึกตก 19 ลำโดยร่วมมือกับการบินรบ กองบินขับไล่ที่ 927 (927 IAP) ซึ่งตั้งอยู่ที่สนามบิน Loshitsa มีความโดดเด่นเป็นพิเศษ กองทหารได้รับคำสั่งจากวีรบุรุษแห่งสหภาพโซเวียต พันเอกเอ็น. Kozlov (ต่อมาเป็นนายพลการบินรองผู้บัญชาการกองทัพป้องกันภัยทางอากาศที่ 2 ที่เป็นอิสระ)

หลังจากสิ้นสุดมหาสงครามแห่งความรักชาติ กองทหารเหล่านี้ได้รับการจัดระเบียบใหม่เป็นเขตป้องกันภัยทางอากาศเบลารุส (พ.ศ. 2494) จากนั้นจึงส่งไปยังหน่วยป้องกันภัยทางอากาศมินสค์ (พ.ศ. 2497) ในปี 1988 กองทัพอิสระที่ 2 ของกองกำลังป้องกันภัยทางอากาศ (รัสเซีย: 2- ) ประกอบด้วยกองพลป้องกันภัยทางอากาศที่ 11 และ 28

กองพลป้องกันภัยทางอากาศที่ 11 ก่อตั้งขึ้นเมื่อวันที่ 15 มีนาคม 1960 ในเมืองบาราโนวิชชี แคว้นมินสค์ จากกองบินขับไล่ที่ 39 ของ PVO กองป้องกันภัยทางอากาศที่ 3 อยู่ภายใต้กองทัพอิสระที่ 2 ของ PVO ตั้งแต่เดือนมีนาคม 2503 ถึงพฤศจิกายน 2520

ในปี1988ประกอบด้วย:

สำนักงานใหญ่, Baranovichi

61st Fighter Aviation Regiment PVO (Baranovichi, Minsk Oblast) (MiG-25/Su-27)

กองบินขับไล่ที่ 201 PVO (มาชูลิชิ, แคว้นมินสค์) (MiG-23) (ยึดครองโดยเบลารุสในปี 1992 และยุบไปในปี 1994)

กองพลน้อยต่อต้านอากาศยานที่ 15 (ฟานิพล)

กองพลน้อยต่อต้านอากาศยานที่ 115 (เบรสต์)

กองร้อยต่อต้านอากาศยานที่ 127 (ลิด้า)

377th Guards Anti-Aircraft Missile Regiment (โปลอตสค์)

กองร้อยต่อต้านอากาศยานที่ 1146 (Orscha)

กองพลวิทยุเทคนิคที่ 8 (Baranovichi, Minsk Oblast)

กรมวิทยุเทคนิคที่ 49 (Polotsk)

กองพันสงครามอิเล็กทรอนิกส์อิสระมันถูกยึดครองโดยเบลารุสในต้นปี 1992 และรอดชีวิตมาได้อย่างน้อยในปี 1994

กองพลป้องกันภัยทางอากาศที่ 28 เป็นส่วนหนึ่งของกองทัพป้องกันภัยทางอากาศที่ 2 ของยูเครน เหนือพรมแดนในยูเครน SSR จนถึงปี 1992

ในปี1988ประกอบด้วย:

สำนักงานใหญ่, Lvov

กองบินขับไล่ที่ 179 PVO (Stryy, Lvov Oblast) แปลงเป็น Mikoyan-Gurevich MiG-23M 1978; เข้ายึดครองโดยกองกำลังป้องกันภัยทางอากาศของยูเครน พ.ศ. 2535; กลายเป็นฐานการบินที่ 10 ตุลาคม 2537; ยกเลิกเมื่อธันวาคม 2539

กองบินขับไล่ที่ 894 PVO (Ozerne) (MiG-23ML/MLD) (ก่อตั้งเมื่อวันที่ 9 มิถุนายน พ.ศ. 2485 ยึดครองโดยยูเครน 3.1.92)

กองร้อยต่อต้านอากาศยานที่ 254 (Mukachevo, Zakarpatskaya Oblast)

กองร้อยต่อต้านอากาศยานที่ 540 (Kamenka-Bugskaya, Lvov Oblast)

กองร้อยต่อต้านอากาศยานที่ 270 (Lvov, Lvov Oblast)

กองร้อยต่อต้านอากาศยานที่ 312 (Nadvornaya, Ivan-Frankovsk Oblast)

กองร้อยต่อต้านอากาศยานที่ 438 (Kovel, Volynskaya Oblast)

กรมขีปนาวุธต่อต้านอากาศยานที่ 521 (Borshschev, Ternopol Oblast)

กองพลวิทยุเทคนิคที่ 1 (Lipniki, Lvov Oblast)

กรมวิทยุเทคนิคที่ 10 (Stryy, Lvov Oblast)

กองพันสงครามอิเล็กทรอนิกส์อิสระที่ 17 (Kolomyya, Ivano-Frankivsk Oblast)

ศูนย์การสื่อสารที่ 38 (Lvov, Lvov Oblast)

• ความรู้ที่เกี่ยวข้องอื่น ๆ เกี่ยวกับชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์

2nd Air Defense Army 1988 ของชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์

กองทัพป้องกันภัยทางอากาศที่ 2 สืบย้อนประวัติศาสตร์ไปเมื่อวันที่ 5 พฤศจิกายน พ.ศ. 2484 เมื่อกองป้องกันภัยทางอากาศที่ 5 ก่อตั้งขึ้นโดยคำสั่งของรองผู้บังคับการตำรวจป้องกันประเทศของสหภาพโซเวียตหมายเลข 3024ใน Kuibyshev. พื้นฐานสำหรับการก่อตัวของแผนกคือส่วนประกอบของกองกำลังป้องกันทางอากาศของมอสโกซึ่งย้ายไปอยู่ที่ Kuibyshev ในเดือนกันยายน ค.ศ. 1944 ระหว่างปฏิบัติการ Bagration เสร็จสิ้น กองพลที่จัดโครงสร้างใหม่เป็นกองพลป้องกันภัยทางอากาศที่ 14 ได้ย้ายไปยังมินสค์เพื่อจัดระเบียบการป้องกันทางอากาศของดินแดนที่ได้รับการปลดปล่อยโดยแนวรบที่ 3 เบโลรุสเซียน กองกำลังป้องกันสนามบิน ทางแยกทางรถไฟ และเมืองต่างๆ ของมินสค์, บอริซอฟ, ลิดา, โมโลเดชโน ในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1944 กองกำลังทหารได้ยิงเครื่องบินข้าศึกตก 19 ลำโดยร่วมมือกับการบินรบ กองบินขับไล่ที่ 927 (927 IAP) ซึ่งตั้งอยู่ที่สนามบิน Loshitsa มีความโดดเด่นเป็นพิเศษ กองทหารได้รับคำสั่งจากวีรบุรุษแห่งสหภาพโซเวียต พันเอกเอ็น. Kozlov (ต่อมาเป็นนายพลการบินรองผู้บัญชาการกองทัพป้องกันภัยทางอากาศที่ 2 ที่เป็นอิสระ)

หลังจากสิ้นสุดมหาสงครามแห่งความรักชาติ กองทหารเหล่านี้ได้รับการจัดระเบียบใหม่เป็นเขตป้องกันภัยทางอากาศเบลารุส (พ.ศ. 2494) จากนั้นจึงส่งไปยังหน่วยป้องกันภัยทางอากาศมินสค์ (พ.ศ. 2497) ในปี 1988 กองทัพอิสระที่ 2 ของกองกำลังป้องกันภัยทางอากาศ (รัสเซีย: 2- ) ประกอบด้วยกองพลป้องกันภัยทางอากาศที่ 11 และ 28

กองพลป้องกันภัยทางอากาศที่ 11 ก่อตั้งขึ้นเมื่อวันที่ 15 มีนาคม 1960 ในเมืองบาราโนวิชชี แคว้นมินสค์ จากกองบินขับไล่ที่ 39 ของ PVO กองป้องกันภัยทางอากาศที่ 3 อยู่ภายใต้กองทัพอิสระที่ 2 ของ PVO ตั้งแต่เดือนมีนาคม 2503 ถึงพฤศจิกายน 2520

ในปี1988ประกอบด้วย:

สำนักงานใหญ่, Baranovichi

61st Fighter Aviation Regiment PVO (Baranovichi, Minsk Oblast) (MiG-25/Su-27)

กองบินขับไล่ที่ 201 PVO (มาชูลิชิ, แคว้นมินสค์) (MiG-23) (ยึดครองโดยเบลารุสในปี 1992 และยุบไปในปี 1994)

กองพลน้อยต่อต้านอากาศยานที่ 15 (ฟานิพล)

กองพลน้อยต่อต้านอากาศยานที่ 115 (เบรสต์)

กองร้อยต่อต้านอากาศยานที่ 127 (ลิด้า)

377th Guards Anti-Aircraft Missile Regiment (โปลอตสค์)

กองร้อยต่อต้านอากาศยานที่ 1146 (Orscha)

กองพลวิทยุเทคนิคที่ 8 (Baranovichi, Minsk Oblast)

กรมวิทยุเทคนิคที่ 49 (Polotsk)

กองพันสงครามอิเล็กทรอนิกส์อิสระมันถูกยึดครองโดยเบลารุสในต้นปี 1992 และรอดชีวิตมาได้อย่างน้อยในปี 1994

กองพลป้องกันภัยทางอากาศที่ 28 เป็นส่วนหนึ่งของกองทัพป้องกันภัยทางอากาศที่ 2 ของยูเครน เหนือพรมแดนในยูเครน SSR จนถึงปี 1992

ในปี1988ประกอบด้วย:

สำนักงานใหญ่, Lvov

กองบินขับไล่ที่ 179 PVO (Stryy, Lvov Oblast) แปลงเป็น Mikoyan-Gurevich MiG-23M 1978; เข้ายึดครองโดยกองกำลังป้องกันภัยทางอากาศของยูเครน พ.ศ. 2535; กลายเป็นฐานการบินที่ 10 ตุลาคม 2537; ยกเลิกเมื่อธันวาคม 2539

กองบินขับไล่ที่ 894 PVO (Ozerne) (MiG-23ML/MLD) (ก่อตั้งเมื่อวันที่ 9 มิถุนายน พ.ศ. 2485 ยึดครองโดยยูเครน 3.1.92)

กองร้อยต่อต้านอากาศยานที่ 254 (Mukachevo, Zakarpatskaya Oblast)

กองร้อยต่อต้านอากาศยานที่ 540 (Kamenka-Bugskaya, Lvov Oblast)

กองร้อยต่อต้านอากาศยานที่ 270 (Lvov, Lvov Oblast)

กองร้อยต่อต้านอากาศยานที่ 312 (Nadvornaya, Ivan-Frankovsk Oblast)

กองร้อยต่อต้านอากาศยานที่ 438 (Kovel, Volynskaya Oblast)

กรมขีปนาวุธต่อต้านอากาศยานที่ 521 (Borshschev, Ternopol Oblast)

กองพลวิทยุเทคนิคที่ 1 (Lipniki, Lvov Oblast)

กรมวิทยุเทคนิคที่ 10 (Stryy, Lvov Oblast)

กองพันสงครามอิเล็กทรอนิกส์อิสระที่ 17 (Kolomyya, Ivano-Frankivsk Oblast)

ศูนย์การสื่อสารที่ 38 (Lvov, Lvov Oblast)

------

Early Career และ Professorships ของชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์

ก่อนที่จะย้ายไปที่เอมอรี คัมมิงส์เคยเป็นประธาน Ed Miller Endowed ในด้านอณูชีววิทยา, ศาสตราจารย์จอร์จ ลินน์ ครอส ด้านชีวเคมี และศาสตราจารย์ด้านชีวเคมีและอณูชีววิทยาที่ศูนย์วิทยาศาสตร์สุขภาพมหาวิทยาลัยโอคลาโฮมา วิทยาลัยแพทยศาสตร์ ในเมืองโอคลาโฮมาซิตี รัฐโอคลาโฮมา ตั้งแต่ปี 2535-2549

เขาเป็นผู้ก่อตั้ง Oklahoma Center for Medical Glycobiology ในปี 2542 ก่อนดำรงตำแหน่งในโอคลาโฮมา คัมมิงส์เคยเป็นศาสตราจารย์ด้านชีวเคมีและอณูชีววิทยาที่มหาวิทยาลัยจอร์เจียในเอเธนส์ระหว่างปี 2526-2535 และเป็นรองผู้อำนวยการศูนย์วิจัยคาร์โบไฮเดรตเชิงซ้อน

จุดเริ่มต้นการวิจัยของชีวเคมีเขาเป็นผู้ร่วมก่อตั้งท่ามกลางนักวิทยาศาสตร์ที่มีชื่อเสียงหลายคนในด้านไกลโคมิกส์และไกลโคไบโอวิทยา งานวิจัยของเขาซึ่งได้รับทุนจากสถาบันสุขภาพแห่งชาติตั้งแต่ปี 1984 ได้มุ่งเน้นไปที่การควบคุมทางชีวเคมีและระดับโมเลกุลของการเผาผลาญและการทำงานของเซลล์ งานของเขาเน้นถึงบทบาทของไกลโคคอนจูเกตในการยึดเกาะของเซลล์และการส่งสัญญาณของเซลล์ ในการศึกษาทางชีวเคมีของเขา เขาได้สำรวจเส้นทางพื้นฐานของการสังเคราะห์ไกลโคคอนจูเกตและการเปลี่ยนแปลงในการสังเคราะห์ทางชีวภาพในโรคของมนุษย์และสัตว์ นอกจากนี้ เขายังสำรวจบทบาทของโปรตีนและเลกตินที่รู้จักไกลแคน เช่นเดียวกับแอนติบอดีต้านไกลแคน ในวิถีและโรคทางชีววิทยา ซึ่งรวมถึงการอักเสบ ภูมิคุ้มกันทำลายตัวเอง โรคติดเชื้อ และมะเร็ง คัมมิงส์มีสิ่งพิมพ์ที่ผ่านการตรวจสอบโดยเพื่อนมากกว่า 300 ฉบับในสาขานี้ พร้อมด้วยบทความวิจารณ์มากกว่า 70 บทความและบทหนังสือหลายสิบบท

การนัดหมายและรางวัลCummings เป็นสมาชิกที่ได้รับเลือกจาก American Association for the Advancement of Science (2014) และอดีตประธาน Society for Glycobiology (2001) ในปี 2008 เขาได้รับรางวัล Karl Meyer Award จาก Society for Glycobiology และในปี 2019 เขาได้รับรางวัล IGO Award จาก International Glycoconjugate Organisation ซึ่งทั้งหมดนี้ถือเป็นการยกย่องถึงคุณูปการมากมายของเขาที่มีต่อ glycosciences คัมมิงส์เป็นประธานของ Consortium of Functional Glycomics ซึ่งเป็นองค์กรระดับโลกที่เป็นแหล่งข้อมูลที่ครอบคลุมสำหรับ Functional Glycomics คัมมิงส์ยังเป็นผู้อำนวยการศูนย์ National Center for Functional Glycomics ซึ่งย้ายจาก Emory ไปที่ BIDMC/HMS ในปี 2015 เมื่อปี 2015 และพัฒนาและนำเสนอเทคโนโลยี glycan microarray ที่หลากหลายสำหรับนักวิจัยในสาขานี้ คัมมิงส์ยังเป็นผู้อำนวยการร่วมของโครงการ Human Glycome ซึ่งเป็นความพยายามทั่วโลกในการระบุและกำหนดลักษณะการทำงานของส่วนประกอบของไกลโคมของมนุษย์ คัมมิงส์ยังดำรงตำแหน่งผู้นำหลายตำแหน่งในแวดวงวิชาการ และเป็นผู้นำในอุตสาหกรรมและการมีส่วนร่วมของรัฐบาลในการทบทวนทางวิทยาศาสตร์และการตัดสินใจ

การแก้ไขหนังสือเรียนCummings เป็นบรรณาธิการร่วมของ Essentials of Glycobiology รุ่นที่ 1 (1999), ฉบับที่ 2 (2009) ของ Essentials of Glycobiology และตอนนี้ Essentials of Glycobiology ฉบับที่ 3 (2017) ซึ่งเป็นตำราเล่มแรกในสาขา ของไกลโคชีววิทยา คัมมิงส์ยังเป็นบรรณาธิการงานศิลปะสำหรับหนังสือเรียนและเตรียมภาพประกอบส่วนใหญ่ หนังสือเรียนเล่มนี้ในปี 2546 ได้กลายเป็นหนึ่งในหนังสือเรียนบุกเบิกที่เผยแพร่ทางอิเล็กทรอนิกส์โดยหอสมุดแพทยศาสตร์แห่งชาติ คัมมิงส์ยังเป็นบรรณาธิการร่วมของ Handbook of Glycomics ซึ่งให้ภาพรวมที่ครอบคลุมของสาขาไกลโคมิกส์ที่เกิดขึ้นใหม่ และบรรณาธิการร่วมของ Galectins: Methods and Protocols นอกจากนี้ ปัจจุบันคัมมิงส์มีสิทธิบัตรของสหรัฐอเมริกา 31 ฉบับในด้านเทคโนโลยีชีวภาพและไกลโคชีววิทยา

EducationCummings สำเร็จการศึกษาจาก Isabella High School ใกล้ Maplesville, AL และได้รับวิทยาศาสตรบัณฑิต ในสาขาชีววิทยาและเคมีจาก University of Montevallo ใน Montevallo, AL เขาได้รับปริญญาเอก สาขาชีววิทยา (ชีวเคมี) จากมหาวิทยาลัยจอห์น ฮอปกินส์ ในเมืองบัลติมอร์ รัฐแมริแลนด์ ซึ่งเขาได้ฝึกฝนกับดร. Stephen A. Roth และเคยเป็นนักศึกษาดุษฎีบัณฑิตในแผนกโลหิตวิทยา/มะเร็งวิทยาที่มหาวิทยาลัยวอชิงตันในเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก หลุยส์ ที่เขาฝึกกับ ดร. Stuart A. Kornfeld. คัมมิงส์ยังได้รับปริญญาวิทยาศาสตรมหาบัณฑิตกิตติมศักดิ์จากมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดและปริญญาเอกกิตติมศักดิ์จากมหาวิทยาลัยมอนเตวัลโล (2019) นอกจากนี้ เขายังได้รับรางวัลศิษย์เก่าดีเด่นประจำปี 2019 จากมหาวิทยาลัยมอนเตวัลโล

Selexys PharmaceuticalsCummings เป็นผู้ร่วมก่อตั้งในปี 2545 พร้อมด้วย Rodger P. McEver, MD และ Richard Alvarez, MBA จาก Selexys Pharmaceuticals Corporation ซึ่งในตอนแรกเขาดำรงตำแหน่งประธานและประธานเจ้าหน้าที่ฝ่ายวิทยาศาสตร์ Selexys ตั้งอยู่ในเมืองโอคลาโฮมาซิตี รัฐโอคลาโฮมา บริษัทให้ความสำคัญในการพัฒนาวิธีการรักษาความผิดปกติของการอักเสบ เมื่อวันที่ 21 พฤศจิกายน 2559 ได้มีการประกาศว่า Selexys ถูกซื้อโดย Novartis การซื้อเกิดขึ้นหลังจากได้รับผลการศึกษา SUSTAIN ซึ่งเป็นการทดลองระยะที่ 2 ซึ่งประเมินการใช้ SelG1 ซึ่งเป็นแอนติบอดีต่อต้าน P-selectin ในการลดความเจ็บปวดจากภาวะหลอดเลือดอุดตันในผู้ป่วยโรคเคียว (SCD) เงื่อนไขของข้อตกลงสามารถรวมได้ถึง 665 ล้านดอลลาร์ล่วงหน้า การซื้อกิจการ และการชำระเงินตามเป้าหมาย เมื่อวันที่ 15 พฤศจิกายน 2019 สำนักงานคณะกรรมการอาหารและยาแห่งสหรัฐอเมริกาได้อนุมัติ Adakveo (crizanlizumab) ซึ่งเดิมเรียกว่า SEG101 เพื่อลดความถี่ของการเกิดภาวะหลอดเลือดอุดตัน (VOCs) หรือวิกฤตความเจ็บปวดในผู้ใหญ่และผู้ป่วยเด็กที่มีอายุ 16 ปีขึ้นไปด้วย โรคเซลล์เคียว

Tetherex Pharmaceuticals Corporation ซึ่งก่อตั้งขึ้นในปี 2014 และตั้งอยู่ในเมืองโอคลาโฮมาซิตีด้วย โดยเป็นบริษัทที่แยกตัวออกจาก Selexys Tetherex พัฒนาวิธีการรักษาระดับเฟิร์สคลาสที่มุ่งเป้าไปที่โปรตีนยึดเกาะของเซลล์ในโรคที่มีการอักเสบ โรคลิ่มเลือดอุดตัน และเนื้องอกวิทยา และยานำของมันคือแอนติบอดีต้าน PSGL-1 ที่ทำหน้าที่ปิดกั้นฟังก์ชันที่เรียกว่า SelK2 ซึ่งเริ่มแรกอยู่ระหว่างการพัฒนาเพื่อรักษาโรคโครห์นและหลอดเลือดดำ ลิ่มเลือดอุดตัน

คัมมิงส์ยังเป็นผู้ร่วมก่อตั้งในปี 2531 ของ ELA Technologies, Inc. ในเมืองเอเธนส์ รัฐจอร์เจีย ซึ่งเชี่ยวชาญด้านการพัฒนาการใช้โปรตีนเรืองแสงในการทดสอบการตรวจหาความไวสูง